อุปสรรคในการเข้าถึง

อุปสรรคในการเข้าถึง วิธีหนึ่งในการมองปัญหาการเข้าถึงการรักษาพยาบาลคือในแง่ของปัจจัยต่างๆ ที่ประกอบกันเป็น "อุปสรรค" ในการเข้าถึงดังต่อไปนี้: อวัยวะของผู้บริจาคไม่เพียงพอสำหรับการปลูกถ่าย แพทย์ปฐมภูมิไม่เพียงพอ โรงเรียนแพทย์ไม่เพียงพอ การทำลายล้างในเมืองและความยากจนในชนบทจำกัดความปรารถนาของย่านเหล่านั้นสำหรับการปฏิบัติทางการแพทย์ ไม่มีการขนส่งที่สะดวกและราคาย่อมเยาสำหรับผู้ป่วยยากไร้เพื่อไปยังสำนักงานแพทย์หรือโรงพยาบาลที่อยู่ห่างไกล ผู้ป่วยไม่สามารถหยุดงานได้ ผู้ป่วยไม่สามารถรับการดูแลเด็กที่เหมาะสมได้ ชั่วโมงจำกัด เวลารอนาน และการดูแลนอกเวลาทำการจำกัด ไม่มีประกันภัยในราคาย่อมเยาสำหรับประชากรบางกลุ่ม ค่าธรรมเนียม copayment ต้องห้ามสำหรับบริการบางอย่าง ราคายาสูงเกินไป ผู้ป่วยที่มีหนี้ค่ารักษาพยาบาลสูงอยู่แล้ว ความรู้ด้านสุขภาพต่ำ ทักษะคอมพิวเตอร์ในระดับต่ำ คอมพิวเตอร์และการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตในระดับต่ำ ผู้ไม่มีเอกสารที่พำนักอยู่ต่างประเทศซึ่งมีสถานะทางกฎหมายที่เสียเปรียบ ไม่มีภาษาแม่ของผู้ป่วยที่สิ่งอำนวยความสะดวกในท้องถิ่น ประเทศขาดแคลนบุคลากรทางการแพทย์และสิ่งอำนวยความสะดวก ปัจจัยด้านสภาพอากาศสร้างปัจจัยของโรคที่ครอบงำทรัพยากรด้านการรักษาพยาบาลที่มีอยู่อย่างจำกัดในประเทศเขตร้อน ความเชื่อโชคลาง ความสงสัย และปัจจัยทางวัฒนธรรมทำให้เกิดอคติต่อการใช้เทคนิคทางการแพทย์แบบตะวันตก ระดับความยากจนโดยรวมของบุคคล กลุ่มประชากร ประเทศ และทวีป รายการอุปสรรคแสดงให้เห็นว่ามีเหตุผลหลายประการที่ทำให้การเข้าถึงการรักษาพยาบาลเป็นไปอย่างจำกัด ทรัพยากรด้านการดูแลสุขภาพบางอย่างขาดแคลนในบางภูมิภาคหรือบางช่วงเวลา เช่น อวัยวะ แพทย์ปฐมภูมิ และเทคโนโลยีขั้นสูง เป็นต้น บางครั้งก็เป็นปัญหาการกระจาย: ทรัพยากรมีให้แต่อยู่ผิดที่ เช่น ในเมืองใหญ่แต่ไม่มีในชนบท หลายครั้งเป็นเรื่องของความสามารถในการจ่าย: บางคนยากจนและไม่มีประกันหรือมีประกันน้อย การศึกษาด้านการแพทย์ โครงสร้างพื้นฐานด้านการ ดูแลสุขภาพ ระบบการจัดสรรและกระจายอวัยวะ และระดับของเทคโนโลยีทางการแพทย์อาจต่ำหรือพัฒนาหรือบริหารจัดการได้ไม่ดีในบางประเทศหรือในบางพื้นที่ของประเทศ ปัญหาการแพร่กระจายอาจหมายถึงไม่มีแพทย์ในบริเวณใกล้เคียงที่จะรักษาบุคคล หรือภูมิภาคหรือประเทศไม่สามารถเข้าถึงประชากรกลุ่มใหญ่ได้ และในการจำกัดการเข้าถึงการรักษาพยาบาล ความยากจนส่งผลกระทบต่อทั้งประเทศเช่นเดียวกับปัจเจกบุคคล บางทีปัญหาต่างๆ ข้างต้นอาจหมดไปหากมาตรฐานการครองชีพของทุกคนสูงขึ้นอย่างมาก แต่นอกเหนือจากนั้น นักจริยธรรมหลายคนเชื่อว่าเราต้องมองหาวิธีอื่นในการเอาชนะอุปสรรคและปรับปรุงการเข้าถึงการรักษาพยาบาลสำหรับประชากรที่ด้อยโอกาส เนื่องจากแหล่งเงินทุนที่จำกัดสำหรับการชำระเงินและทรัพยากรด้านการรักษาพยาบาลที่จำกัด การเข้าถึงการรักษาพยาบาลจึงกลายเป็นปัญหาการจัดสรรอย่างรวดเร็ว คำถามเกี่ยวกับการจัดสรรการรักษาพยาบาลเกิดขึ้นในหลายๆ ขอบเขต คล้ายกับวิธีที่เศรษฐศาสตร์สามารถแบ่งออกเป็นเศรษฐศาสตร์มหภาคและเศรษฐศาสตร์จุลภาค ปัญหาทรัพยากรด้านการดูแลสุขภาพอาจเป็นปัญหาการจัดสรรระดับมหภาค ประเด็นการจัดสรรระดับจุลภาค เมื่อการตัดสินใจเกี่ยวกับการจัดสรรขนาดใหญ่ภายในสังคมหรือรัฐบาล สิ่งเหล่านี้เป็นปัญหาการจัดสรรระดับมหภาค และเมื่อพวกเขาอยู่ในระดับของบุคลากรทางการแพทย์ การจัดสรรเวลาให้กับผู้ป่วยเฉพาะราย พวกเขาจะเป็นปัญหาการจัดสรรระดับไมโคร ปัญหาการจัดสรรขนาดใหญ่อย่างกว้างๆ ประเด็นหนึ่งคือลำดับความสำคัญที่รัฐบาลควรให้ความสำคัญต่อการดูแลสุขภาพ ท่ามกลางพื้นที่อื่นๆ ที่แข่งขันกันเพื่อเงินทุน กฎหมาย และนโยบาย เช่น การป้องกันประเทศ การศึกษา และการพาณิชย์ ประเด็นกว้างๆ เล็กน้อยเกี่ยวกับการใช้จ่ายหรือเน้นไปที่การป้องกัน การรักษา และการวิจัย หากยังจำกัดให้แคบลงในระดับสถาบันหรือระบบการรักษาพยาบาลแต่ละแห่ง โรงพยาบาลควรตัดสินใจใช้จ่ายอย่างไรเกี่ยวกับโปรแกรมการรักษาพยาบาลต่างๆ การสร้างสิ่งอำนวยความสะดวก การซื้อเทคโนโลยี การเข้าถึงชุมชน ฯลฯ คลินิกใหม่ควรอยู่ที่ใด หรือสำหรับองค์กร ควรใช้อัลกอริทึมใดในการจับคู่ผู้บริจาคอวัยวะกับผู้รับที่มีศักยภาพ หากมีอวัยวะไม่เพียงพอต่อจำนวนผู้รับที่ต้องการ ปัญหาการจัดสรรแบบไมโครเกิดขึ้นในการส่งมอบการดูแลสุขภาพจากผู้ให้บริการและพนักงานไปยังผู้ป่วย ผู้ป่วยควรเน้นการปฏิบัติใด? ควรรับผู้ป่วย Medicare และ Medicaid จำนวนเท่าใด แผนประกันใดควรเข้าร่วมในการปฏิบัติ? ควรซื้ออุปกรณ์ใหม่อะไรบ้าง? แนวปฏิบัติควรมีพนักงานจำนวนเท่าใดและระดับใด สำหรับผู้ป่วยเฉพาะราย แพทย์และพยาบาลควรใช้เวลาเท่าไรในห้องตรวจ ในการศึกษาผู้ป่วย เพื่อรับการทดสอบ พนักงานควรมีการศึกษาต่อเนื่องมากน้อยเพียงใด เจ้าหน้าที่ควรคุยโทรศัพท์กับผู้ป่วยเป็นเวลานานหรือไม่? การเยี่ยมชมสำนักงานแต่ละครั้ง (การพบผู้ป่วย) ควรนานแค่ไหน?